Παραμύθι των μαθητών/τριών του ΣΤ2
Το παραμύθι με τίτλο : ‘‘Να σου πω μια παροιμία ; Κάλλιο αργά παρά ποτέ” και συντονίστρια την εκπαιδευτικό Αλεξάνδρα Δρακοπούλου, είναι δημιουργία μαθητών-τριων της Στ’ τάξης (Στ1 και Στ2) του σχολείου μας και συμμετείχε στον 6ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Συγγραφής Παραμυθιού.
Συγχαρητήρια στους μαθητές μας και στην εκπαιδευτικό τους για τη συμμετοχή και την προσπάθειά τους!
Να σου πω μια παροιμία; Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Πέρσι, στην τάξη μου, στο Ε2’ δηλαδή, ήρθαν δύο καινούριοι μαθητές: ο Γιάννης και η Αξίνια. Εγώ που σας μιλάω είμαι ο Βασίλης και είμαι ο πρόεδρος της τάξης. Ο Γιάννης φαινόταν συμπαθητικό και ευγενικό παιδί. Στα διαλείμματα διάβαζε συνήθως κόμικς.
Την Αξίνια την είχα ήδη γνωρίσει πιο πριν στα τέλη Αυγούστου. Έτυχε η οικογένειά της να νοικιάσει ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία που έχει κοινή αυλή με το σπίτι μου. Η Αξίνια πριν έρθει στην Ελλάδα ζούσε στο Φιέρι, μια πόλη της Αλβανίας. Τον πρώτο καιρό συνεννοούμασταν μόνο με νοήματα γιατί ήξερε ελάχιστα ελληνικά. Αν έπρεπε να την περιγράψω με δυο λόγια θα έλεγα ότι είναι κοντή, πολύ χοντρή και αρκετά ντροπαλή. Στα διαλείμματα συχνά καθόταν μόνη της σ’ ένα παγκάκι. Στην αρχή της χρονιάς τα κορίτσια της τάξης μου δεν την πλησίαζαν καθόλου. Όταν περνούσε από μπροστά τους ή σιγομουρμούριζαν κοροϊδευτικά και χασκογελούσαν ή απλά την αγνοούσαν. Εξαιτίας μάλιστα του παράξενου ονόματός της τής έδωσαν το παρατσούκλι «η Ξινή».
Λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων είχα γίνει καλός φίλος με τον Γιάννη και συνέχισα να κάνω παρέα με την Αξίνια που ήδη μιλούσε πολύ καλύτερα ελληνικά. Μια μέρα μετά το σχολείο παίξαμε σουτάκια και με κέρδισε. Αν είναι ποτέ δυνατόν κορίτσι και να με κερδίσει. Δε θα επιτρέψω να ξαναγίνει! Εκτός από μένα όμως, η Αξίνια είχε αποκτήσει μια φίλη, την Πελίν και καθόταν μαζί της στο θρανίο. Η Πελίν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά είναι από την Άγκυρα της Τουρκίας.
Με το ξεκίνημα του νέου έτους, μια απ’ τις αλκυονίδες μέρες, ο δάσκαλός μας πρότεινε να κάνουμε πικ νικ στην αυλή του σχολείου. Ε λοιπόν, όλοι φέραμε τα ίδια περίπου πράγματα: τοστάκια, πατατάκια, χυμούς και κρουασάν σοκολάτας. Μόνο η Αξίνια έφερε κάτι διαφορετικό. Με το που άνοιξε το τάπερ της μοσχομύρισε ο τόπος! Πρόσφερε διστακτικά σε όλους μας ένα κομμάτι από το ντολμ της. Πρόκειται για ένα αλβανικό φαγητό που μοιάζει με πίτα φτιαγμένη με ζωμό κοτόπουλου ή γαλοπούλας και πολλά μυρωδικά, όπως μας εξήγησε. Ήταν πεντανόστιμο! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε φέρει και καμπουνί. Ένα γλυκό που γίνεται με ρύζι, λίγο βούτυρο, κανέλα, καρύδι και σταφίδα. Και τα δύο τα είχε φτιάξει μαζί με τη μαμά της. Ο δάσκαλός μας, ο Γιάννης και εγώ της δώσαμε συγχαρητήρια. Η Πελίν της ζήτησε τη συνταγή. Ακόμα και τα πιο δημοφιλή κορίτσια τής έσκασαν ένα χαμόγελο. Δεν αποφάσισε όμως κανένα να την κάνει παρέα όσο κι αν εκείνη το λαχταρούσε.
Τον Μάρτη, η γυμνάστρια μάς ρώτησε αν γνωρίζαμε έναν παραδοσιακό χορό του τόπου καταγωγής μας. Ο Γιάννης ρώτησε την Αξίνια μπροστά σε όλη την τάξη αν θα μπορούσε να μας δείξει κάποιον αλβανικό χορό. Στο επόμενο μάθημα έφερε ένα δικό της CD και πολύ δειλά άρχισε να χορεύει τον χορό πογκονίστε. Μερικά παιδία της τάξης αναγνώρισαν όργανα όπως το κλαρίνο, το βιολί, το ντέφι και το νταούλι. Μας έκανε εντύπωση ότι δεν υπάρχουν πολλές διαφορές με τη δικιά μας ηπειρώτικη μουσική! Εννοείται ότι έμαθε όλο το τμήμα μου να χορεύει πογκονίστε.
Δύο εβδομάδες πριν το Πάσχα, η Αξίνια πρότεινε να κάνουμε μπαζάρ. Το δεχθήκαμε όλοι στην τάξη με χαρά. Η Αξίνια, η Πελίν ο Γιάννης και εγώ φτιάξαμε τον ομορφότερο πάγκο. Εγώ έφερα ένα πασχαλινό τραπεζομάντηλο ενώ η Πελίν έφερε ένα βαζάκι με μαργαρίτες. Δε σας το έχω πει αλλά ο μπαμπάς της Αξίνια είναι μαραγκός. Σκάλισε λοιπόν χαρούμενες φατσούλες πάνω σε ξύλινα αβγά. Η Αξίνια έβαψε κάποια αβγά πολύχρωμα ενώ σε άλλα ζωγράφισε διάφορα σχέδια. Έγιναν ανάρπαστα! Ξεπουλήσαμε πρώτοι. Ο Γιάννης, ο ταμίας της παρέας, μας είπε ότι συγκεντρώσαμε 100 ευρώ. Η Αξίνια σκέφτηκε να τα προσφέρουμε στην Κιβωτό του Κόσμου. Η ιδέα της άρεσε στο δάσκαλό μας αλλά και στα παιδιά. Τελικά απ’ τα έσοδα όλης της τάξης δόθηκαν τα μισά για αυτόν τον καλό σκοπό. Σιγά σιγά οι συμμαθητές μου είδαν στην Αξίνια αυτό που εγώ είχα δει από πολύ νωρίς, ότι δηλαδή έχει χρυσή καρδιά.
Η χρονιά κυλούσε γρήγορα. Μια μέρα, τον Μάιο ήταν νομίζω, μετά από ένα δύσκολο τεστ μαθηματικών, ο δάσκαλος μάς άφησε την τελευταία ώρα να παίξουμε στην αυλή. “Τι να παίξουμε;” όλοι ρωτούσαν. Άλλος πρότεινε κρυφτό, άλλος κυνηγητό, ο φίλος μου ο Νίκος είπε ποδόσφαιρο ενώ η Μαρία βόλεϊ. Δε συμφωνούσαμε. Κάποιοι βαριόντουσαν το ένα και κάποιοι το άλλο. Ο Κώστας με τον Μάριο μάλιστα παραλίγο να μαλώσουν. Μπήκα στη μέση και τους χώρισα την τελευταία στιγμή. Ήταν η Αξίνια που είχε μια καταπληκτική ιδέα που έσωσε τελικά την κατάσταση. Μας πρότεινε να παίξουμε ράσα τόπι. Ξαφνιαστήκαμε! Κανείς δεν ήξερε τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Γυρίσαμε και την κοιτάξαμε με περιέργεια. Με χαμηλή και λίγο τρεμάμενη φωνή μας είπε να μαζέψουμε δέκα μικρά ξυλαράκια από τον κήπο του σχολείου. Έπειτα, μας ζήτησε να βάλουμε το ένα πάνω στο άλλο και να φτιάξουμε έναν «πύργο». Η ίδια παρακάλεσε τη γυμνάστρια να της δώσει τη μικρή μπαλίτσα με την οποία παίζουν συνήθως οι μαθητές της Α’ τάξης. Στη συνέχεια, μας είπε να μπούμε σε μια σειρά ο ένας πίσω απ’ τον άλλο σε απόσταση αρκετά μακρινή απ’ τον «πύργο». Χάραξε με μια κιμωλία μια γραμμή στο έδαφος και απ’ το σημείο εκείνο προσπαθούσαμε να ρίξουμε με τη μπαλίτσα όσο περισσότερα ξυλαράκια μπορούσαμε. Είχαμε μέχρι δέκα προσπάθειες. Ο Γιάννης ανέλαβε να κρατήσει το σκορ για κάθε παίκτη. Ενθουσιαστήκαμε και από τότε το ράσα τόπι έγινε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Από εκείνη τη μέρα δεν είδα κάποια συμμαθήτριά μου να κοροϊδεύει την Αξίνια ούτε και ξανάκουσα να τη φωνάζουν «Ξινή». Πρώτη η Κωνσταντίνα μάλιστα κάλεσε την Αξίνια μαζί με όλα τα κορίτσια της τάξης να έρθει σπίτι της για τη γιορτή της. Αλλά και η Μαργαρίτα, η πιο όμορφη κοπέλα της τάξης με την οποία είμαι και λίγο ερωτευμένος για να πω την αλήθεια, της ζήτησε να παίζουν μαζί στα διαλείμματα. Και δεν ήταν οι μόνες που τώρα ήθελαν την παρέα της. Η διαφορά στη συμπεριφορά τους μου θύμισε μια παροιμία που συχνά μου λέει η γιαγιά μου και φαίνεται ότι ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση: “Κάλλιο αργά παρά ποτέ”.
